Co ma zwykły krawat do Cravate Clubu? Wszystko i nic. Kiedy jedynym warunkiem bycia członkiem grupy jest brak innych reguł, a Ty mimo tego do niej nie należysz, to faktycznie możesz się lekko załamać. Tym bardziej, kiedy Twoi przyjaciele zdążyli się tam rozgościć.
Komedie mają to do siebie, że nie trzeba ich głębiej analizować, żeby je zrozumieć, a nierzadko wynosimy z nich więcej niż ze spektakli wysokich lotów. Tak też jest w tym przypadku. Historia błaha i współczesna – Bernard, architekt i biznesman, z okazji swoich pięćdziesiątych urodzin wyprawia przyjęcie, na które zaprasza swojego najlepszego przyjaciela, a zarazem wspólnika – Adriena. Ten niestety nie może się na nim zjawić, ponieważ sam idzie na spotkanie do Cravate Clubu – miejsca nieekskluzywnego, nietajemniczego, do bólu normalnego, zrzeszającego zwykłych facetów bez żadnych specjalnych wymagań czy dress code’ów. Oburzony jubilat zaczyna drążyć temat i tak oto jesteśmy świadkami serii wydarzeń, które doprowadziłyby do tragedii – no właśnie – gdyby komedią nie były.
Spektakl jest naprawdę zabawny, a humor prosty, sytuacyjny, zrozumiały, ale nie wulgarny – to na plus. Nie ma co się oszukiwać – były też osoby, które spodziewały się czegoś innego, bo salwy śmiechu na sali też nie było. Pierwszy raz odwiedziłam Małą Scenę w Teatrze Polonia i odniosłam wrażenie, że jest ona stworzona do takich właśnie historii – lekkich, luźnych, dziejących się blisko widzów. Na upartego można było aktorów dotknąć, ale pierwsze rzędy powinny uważać – nigdy nie wiadomo, co nagle ze sceny „wyleci” 😉 Aktorzy trzymają się czwartej ściany, uzyskując dzięki temu atmosferę prywatności, przez co „Cravate Club” staje się jeszcze bardziej absurdalny i komiczny. Bo w końcu o to w tej sztuce chodzi.
O warsztacie aktorskim Wojciecha Malajkata (Bernard) nie ma co się rozpisywać, bo wiadomo, że jest aktorem znakomitym i ogromną przyjemnością jest oglądanie go na żywo, jak i na ekranie. Równie dobrze wypada Marcin Stępniak w roli Adriena – chłopaka młodego, porywczego, szybkiego w mowie, co chwilę tarmoszącego włosy, ale dojrzałego. Z kolei z Bernarda, pozornie uporządkowanego i statecznego biznesmana, wychodzi wielkie, prześmieszne dziecko, które jak czegoś chce to musi to dostać i nie ma przeproś.
Tekst Fabrice’a Rogera-Lacana, na pierwszy rzut oka banalny, ma swoje drugie dno – mówi o tym, jak robimy z igły widły i co się z nami dzieje, kiedy czujemy się wykluczeni. Jednym zdaniem – było fajnie, miło, szkoda, że tak krótko!
***
Reżyseria:
Wojciech Malajkat
Przekład:
Katarzyna Skawina
Scenografia i kostiumy:
Wojciech Stefaniak
Asystentka ds. scenografii i kostiumów:
Małgorzata Domańska
Reżyseria światła:
Waldemar Zatorski
Realizacja dźwięku:
Radosław Grabski
Producent wykonawczy:
Rafał Rossa
Obsada:
Wojciech Malajkat
Marcin Stępniak
Premiera:
24 września 2020
Źródło: https://teatrpolonia.pl/event-data/4042/cravate-club